Podziel kartkę A4 na trzy części: początek, środek i koniec. Tak tworzą dzieła scenarzyści i dramatopisarze. Akt pierwszy, akt drugi, akt trzeci.

W książce „Do roboty!” Stevena Pressfielda znalazłem przykład utworu „Positively Fourth Street” Boba Dylana, który został stworzony w trzech aktach.

Akt 1: „Masz tupet, mówiąc, że jesteś moim przyjacielem…”

Akt 2: „…kiedy wiesz, tak jak ja, że wolałbyś mnie widzieć sparaliżowanego…”

Akt 3: „…wiesz, jak przykro jest cię ujrzeć.”

Spróbuj zastosować metodę trzech aktów tworząc nowy tekst. Zapis swój pomysł na papierze, zawsze później możesz go poprawić. 

Wiesz, jaką sztuczkę używają scenarzyści? Piszą od końca. Popracuj najpierw nad zakończeniem, puentą utworu. Zacznij od tego, co chcesz, żeby Twoi słuchacze zapamiętali i wzięli ze sobą. 

Jeśli chcesz wiedzieć, co powinno być Twoim zakończeniem, odpowiedz sobie na pytanie: „Co to jest? Na czym polega mój pomysł?”.

Ma być to Twój utwór, Twój album? Kiedy będziesz to wiedzieć, zorientujesz się, co chcesz osiągnąć. A wtedy będziesz znał kroki, które doprowadzą Cię do celu. Najpierw koniec, potem początek i środek.

Pozwól sobie na niedoskonałość i prowizorkę. Nie dopuszczaj wewnętrznego krytyka do głosu i po prostu twórz. Twój szkic utworu i pomysł na tekst nie podlega ocenie. Na początkowym etapie ważne jest żebyś po prostu zaczął. Zrób coś, cokolwiek, choćby było to nieudane i niesatysfakcjonujące. Po prostu zacznij i nie osądzaj siebie.

Odrzucenie samokrytyki to nie tylko zablokowanie w głowie głosu mówiącego: „Nie dasz rady”. Oznacza także uwolnienie się od oczekiwań odnośnie tego, jak według nas nasza praca „powinna” czy „musi” wyglądać.

I pamiętaj, że proces tworzenia składa się z działania i analizy. Nigdy nie działaj i nie analizuj, tego co robisz, w tym samym momencie.